Ծովինար Բանուչյան 

2009-ին Ավարտել եմ Երևանի Պետական համալսարանի պատմության ֆակուլտետի արվեստաբանություն բաժինը
2010-2012 ուսումս շարունակել եմ Ֆրանսիայի Մոնպելյե քաղաքի Պոլ Վալերի համալսարանի ժամանակակից արվեստի ֆակուլտետում:
2014-2016 տեղափոխվել եմ Փարիզ և ուսումս շարունակել Ինալկո ինստիտուտում, արվեստ և գրականություն բաժնում:
Այժմ phd եմ անում ( թեզ) Փարիզ 8 համալսաանում, թվային արվեստում, որտեղ իմ սուսումնասիրության թեման վիրտուալ և իրական մարմինն է ինտերակտիվ արվեստում:
Ֆրանսիայում ուսմանը զուգահեռ ունեցել եմ տարբեր աշխատանքներ. երեխա խնամելուց մինչև հուշանվերներ վաճառել,ցուցահանդեսներ կազմակերպելուց մինչև գրադարան,բայց ամենաշատը ինձ հարստացրել են գրադարանում աշխատածս երեք տարին, որտեղ հասցնում էի ծանոթանալ գրականության, որ հեղափոխել է մարդու իրավունքը, նախագահների կենսագրություններին և կամ Ֆրանսիայում մեծ աղմուկ բարձրացրած դատական գործընթացներին, թեմաներ, որ ինձ միշտ հետաքրքրել են:
Բացի այդ, գրադարանումժամանակ էի ունենում գրելու, երբ ընթերցողների հոսքը քիչ էր, ձանձրանալու փոխարեն գրում էի: Հրատարակված գրքեր’ «Տե՛ս, որ լռում եմ», Անտարես 2008, բանաստեղծություններ, պատմվածքներ։ «Երեք Քաղաք», Անտարես 2017, բանաստեղծություններ։

Երբ ես լրագրող էի, բոլորը լրագրող էին, և այդպես է մինչև հիմա…

Երբ ես դայակ էի, լավ գիտեի, թե ինչքան են բալիկները կարոտում իրենց ծնողներին: Հաճախ նա լալիս էր իմ գրկում, չնայած, որ խաղում էինք շատ…

Երբ կոշիկ էի վաճառում, գիտեի, թե ինչպիսին են բարձրակրունկ նախընտրող կանայք. նրանք վերևից էին նայում բոլորին կոշիկը փորձելու առաջին վայրկյանից, որովհետև ցանկալի էին, գեղեցիկ և մտքում արդեն տղամարդու հետ էին ու նույնիսկ հաճոյախոսություններ էին ստանում…

Գիտեի նաև, թե ինչքան են հոգնում մեծահասակները քայլելիս, շատ էի նայում մարդկանց ոտքերին, համեմատում նրանց կոշիկները, այսինքն՝ նրանց…

Երբ ես հուշանվերներ էի վաճառում, ինձ ստիպում էին ստել, որ մանեժներն, ասենք, ոչ թե չինական են, այլ ֆրանսիական, փափուկ խաղալիքները ձեռքի աշխատանք են, իսկ տիկնիկները՝ գերմանական: Ես ստում էի, ինչ խոսք, և ինձ հավատում էին հատկապես չինացիները ու գնում էին մաքուր չինական հուշանվերներ Փարիզից…

Երբ օգնականն էի մի հայտնի երաժշտի և արխիվացնում էի նրա ստեղծագործությունների ցանկը, օրվա մեծ մասը մենք զրուցում էինք, և ես շատ լավ էի վարձատրվում՝ զրուցելու համար… երբեմն ինձ թվում էր, որ օգնում եմ նրան պարզապես մենակ չլինել…

Հիմա աշխատում եմ իրավաբանական գրադարանում, երբեմն տեսնում եմ անկիրթ դատավորներ, փաստաբաններ, որ երազում են արդարադատություն, իրավաբաններ, որ ձևացնում են, թե օրենք են սերտում, դասախոսներ, որ գրքեր են գրում, ուսանողներ, որ պատրաստվում են աշխարհը փոխել՝ սելֆի անելով: ժամանակը սպանելու համար հաճախ ես կարդում եմ նախագահների կենսագրություններ, գրականություն, որ հեղափոխել է մարդու իրավունքը և նույնիսկ սկսել եմ օրենսգիրք գրել՝ տխրելու իրավունքի մասին:

Երբ ես գրող եմ, գիտեմ միայն, որ մարդկանց պաշտպանելու ամենալավ ձևը նրանց մասին լռելն է…